Ribut Dalam Cawan

Apalah sangat sebuah persatuan. Apatah lagi sebuah persatuan yang lebih halus dari tungau. Wujud atau tidak persatuan ini tidak memberi impak yang besar.

Saya sertai persatuan ini menyedari hakikat bahawa persatuan ini tidak mungkin akan menjadikan saya lebih kaya. Saya tahu persatuan ini ialah persatuan yang sangat miskin. Setiap kali hendak buat acara, sebanyak itu jugalah mengemis mencari dana.

Pun, tak jadi hal kepada saya. Yang pentingnya ialah perjuangan persatuan ini. Lainlah kalau persatuan ini sebesar National Geographic Society yang punya dana dan penyumbang berkarung-karung. Sekalipun besar dananya, mereka yang menjadi ahli dalam NGS hendaklah seseorang yang benar-benar komited dalam tugasnya.

Tapi dalam persatuan sebesar tungau yang saya sertai ini, masih ada ahli, bahkan ahli jawatankuasa yang tak faham etika bermesyuarat. Kalau saya di firma guaman lama dulu, masa mesyuarat ialah masa trashing. Boleh kata apa sahaja kalau rakan sejawat tak buat bahagian tugas masing-masing. Tujuan 'kata apa sahaja' itu bukanlah untuk menganiayanya, tetapi demi masa depan firma. Nak sakit hati atau nak sakit telinga, masa inilah. Tapi jangan risau, lepas mesyuarat nanti, memang boleh sama-sama minum kopi walhal masa mesyuarat tadi, suara sudah semakin tinggi dan macam nak bunuh orang.

Itulah hakikatnya dalam syarikat-syarikat korporat. Dalam mesyuarat kena profesional.

Sayang sekali, dalam berpersatuan masing-masing masih mahu menjaga hati ahli mesyuarat. Lepas itu, ada pula mesyuarat selepas mesyuarat. Punca yang remeh-temeh pun boleh menyebabkan ada yang bertindak tidak mahu hadir mesyuarat selepas itu. Tapi, jawatan dalam persatuan dia hendak pegang.

Saya jarang mahu bising dalam hal-hal berpersatuan. Bukan sebuah persatuan sahaja yang saya sertai, ada banyak. Hampir-hampir masak sangat dengan tingkah ahli mesyuarat yang senyap sunyi masa mesyuarat tetapi dalam 'mesyuarat selepas mesyuarat' suara dialah yang paling vokal. Hinggakan kedudukan jawatan saya yang sebesar hama ini pun hendak dipertikaikan.

Hello! Kalau setiap sen hendak berkira, tolonglah jangan tawarkan diri jadi ahli mesyuarat persatuan. Kalau masih ada sikap dengki mendengki, dalam mesyuarat agung lobilah ahli supaya diri anda boleh pegang jawatan setinggi langit. Ini tidak, dalam banyak hal duduk ontok-ontok yo (bak kata orang kampung saya) lepas tu, berbuih komplen sana, komplen sini.

Masih ada yang menganggap saya sertai persatuan kecil ini kerana gila kuasa. Tolonglah, kalau saya hendak kuasa, dah lama saya sertai politik. Saya pun tahu potensi diri saya. Kalau saya benar-benar hendakkan wang, takkanlah saya masih bertahan dengan Ujana Ilmu dan menulis hampir sepenuh masa. Lebih baik saya buka kedai buku dan jual novel-novel popular. Tentu poket saya sedang kembung sekarang.

Pun, tanpa jawatan, tanpa keahlian dalam persatuan ini, saya juga boleh mencari haluan diri dalam meneruskan perjuangan demi kelangsungan bangsa. Tetapi saya tidak mahu makan seorang diri. Saya tahu saya ada sesuatu yang mahu saya sumbangkan. Sumbangan kecil itulah yang saya akan salurkan dalam mana-mana pertubuhan ataupun persatuan yang saya pilih.

Saya agak terkilan, dalam era globalisasi begini, masih ada manusia yang masuk persatuan, pegang jawatan kerana hendakkan wang. Sayang sekali, mengapa dia memilih untuk menyertai persatuan paling tidak kaya untuk mencapai hasratnya.

Usah risau, saya mendapat angin bahawa saya akan pergi jauh dari sini untuk satu tempoh yang saya juga tidak pasti. Mungkin pada ketika itu kelak, sesiapa sahaja yang mahukan jawatan saya yang tidak bergaji dan langsung tidak ada kuasa ini bolehlah ambil alih. Insya-Allah, apabila saya kembali, saya akan punya platform yang berbeza demi meneruskan agenda agama, bangsa dan negara.

Saya percaya, ini sekadar ribut dalam sebuah cawan teh cina.